บุหงาปารี

เพิ่งอ่านจบเมื่อกลางๆ อาทิตย์ หนังสือเรื่องนี้ผมสนใจเพราะอ่านรีวิวของพี่โจ้ แต่ผมยังไม่ได้ดูหนังนะ

หนังสือเรื่องนี้เป็นผลงานของคุณวินทร์ เลียววาริณ นักเขียนที่ผมชอบผลงานยุคแรกๆ ของเค้ามาก
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายอิงประวัติศาสตร์+กำลังภายใน+แฟนตาซี ซึ่งผมก็เป็นแฟนนิยายแนวอิงประวัติศาสตร์ของคุณวินทร์แกอยู่แล้ว ผมชอบตรงที่เค้าสามารถหยิบจับประวัติศาสตร์มาเล่นให้สนุกกับแง่มุมต่างๆ ที่น่าสนใจ ตัวอย่างนิยายแนวนี้ของวินทร์ที่ผมถือว่าระดับ "ตำนาน" ก็เช่นประชาธิปไตยบนเส้นขนานและปีกแดง (ส่วนพุ่มรัก พานสิงห์เล่มสามก็แนวเดียวกันแต่พี่แกอัดข้อมูลลูกทุ่งซะมากเกินไปหน่อย)

นิยายเรื่องนี้กล่าวถึงประวัติศาสตร์ของรัฐปตานีที่เคยรุ่งเรื่องและเป็นใหญ่มากๆ ทางใต้ สูสีกับอณาจักรอยุธยาในยุคของสี่ราชนี (ปกครองโดยราชนีถึงสี่รัชสมัยติดกัน) โดยพระเอกคือหนุ่มชาวน้ำผู้ฝึกวิชาดูหลำ ที่ต้องต่อกรกับเหล่าโจรสลัดที่ร่วมมือกับเจ้าชายไร้บัลลังค์ที่จะยืดเมืองปตานี พร้อมๆ กับรัฐอื่นๆ ที่เข้ามาติดต่อเพื่อหวังเสียบเช่นกัน (แน่นอนว่ามีอยุธยาด้วย!!!) และเช่นเคยครับ ผู้มีตัวตนจริงๆ ในประวัติศาสาตร์ก็โผล่มาโลดแล่นกันเต็มไปหมดทั้งลิ้มโต๊ะเคี่ยม (ผู้สร้างปืนใหญ่พญาตานี,มัสยิดกรีเซะ), ลิ้มกุนยิว (เจ้าแม่ลิ้วกอเหนี่ยว), 3 ราชนิกูลแห่งรัฐปตานี, ยามาดะ นากามาสะ (ออกญาเสนาภิมุข) ฯลฯ อีกมากมาย

หลังจากที่อ่านจบ ผมพบว่าเนื้อแท้มันคือ นิยายอิงประวัติศาสตร์+นิยายกำลังภายใน+star wars+Infernal Affair
เรื่องอิงประวัติศาสตร์นี่แน่นอนอยู่แล้วว่าเยี่ยม ส่วนกำลังภายในก็มีทั้งวิชาดูหลำ, นินจา ดาบซามูไร หรือเพลงกริซโบราณ วิชาดูหลำนี่ของจริงเป็นวิชาฟังเสียงปลา แต่นี่พี่ท่านเล่นฝึกเป็นคลื่นเสียง (คล้ายๆ ลมปราณ) ระดับทำร้ายคนอื่น บังคับปลาได้ตามใจนึก (แบ่งเป็นขั้นๆ อีกต่างหาก) ซ้ำยังใกล้เคียงกับ "พลัง" ใน Star Wars ในแง่มีทั้งด้านมือและด้านสว่าง แถมด้วยมีชิงรักหักสวาทหักหลังกันไปมาหลายตลบ เรียกได้ว่าหลากรสในเล่มเดียวครับ
ข้อดี

• วิชาดูหลำเทพโคตรๆ ถ้าสู้ในทะเล ต่อให้เรือรบสมัยนี้ก็สู้ไม่ได้
• ส่วนเล่นกับประวัติศาสตร์ยังเยี่ยม ทั้งสนุกและให้ความรู้
• บรรยายฉากต่อสู้ได้สนุก
• ส่วนผสมหลากรสที่กล่าวมาข้างต้น มันรสดีอยู่ไม่น้อย

ข้อเสีย

• เดินเรื่องไม่เนียนเท่าไหร่ อ่านแล้วรู้สึกกระโดดข้ามๆ ขาดๆ เกินๆ ไปเยอะ
• ตัวละครหลายๆ ตัวไม่คุ้มค่าอย่างแรง กระจายบทได้ชนิดคุณอ่านๆ ไปแล้วจะบ่น "มึงจะโผล่มาทามมายยยย"
• ฉากบู๊ดีครับ แต่บทบรรยายถกปรัซญาบู้เยิ่นเย้อไป รวมไปถึงฉาก "รำลึกความหลัง" ที่ไม่ค่อยจะเกี่ยวกับเรื่องเท่าไหร่

สำหรับส่วนตัวผมแล้วคิดว่าสนุกครับ แค่ได้รับรู้ประวัติศาสตร์ของรัฐภาคใต้ (แม้จะเป็นนิยาย) ที่ "ไม่เคย" ได้เรียนไม่ว่าจะการศึกษาระดับใด ก็คุ้มแล้ว
รู้สึกไปเองลึกๆ ว่าอ่านแล้วจะเข้าใจปัญหา 3 ชายแดนภาคใต้เยอะขึ้นมาหน่อย